Projekt wyciągarki paralotniowej jest projektem studentów wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Jest on przede wszystkim projektem naukowym, ale dodatkowym i również istotnym motywem dla jego powstawania jest to, że na rynku, da się zauważyć ograniczony dostęp do urządzeń tego typu. Wyciągarka, którą projektujemy ma być urządzeniem innowacyjnym, w dużym stopniu zautomatyzowanym. Podstawowym założeniem projektowym, jest możliwość jej użycia przez jedna osobę.
Wyciągarka będzie napędzana silnikiem spalinowym 125 cm, który będzie sterowany zdalnie przez pilota holowanej paralotni. System tensometrycznego pomiaru siły ciągu, pozwoli na ustawienie maksymalnej, nieprzekraczalnej siły, z którą paralotniarz chce być holowany. Sterowanie przepustnicą odbywać się będzie za pomocą manetki zdalnego sterowania trzymanej przez pilota w ręku – podobnej do tych używanych przez pilotów PPG. Kolejnym atutem takiego układu, oprócz możliwości jednoosobowej obsługi, jest to, ze pilot sam kontroluje parametry holu i nie jest zdany na wyciągarkowego. Układ elektroniczny będzie dbał także o bezpieczeństwo użytkownika. Wbudowana gilotyna uruchomi się automatycznie, po przekroczeniu zadanej siły ciągu. Ponadto pilot będzie miał możliwość ręcznego uruchomienia gilotyny. Po odbytym holu, zwinięcie liny odbędzie się automatycznie. Pilot wysyła do wyciągarki sygnał o zakończeniu holowania, lina zaczyna się zwijać i robi to do momentu aż system wykryje ze została już zwinięta całkowicie.
Układ elektroniczny jest programowo zabezpieczony przed zakłóceniami, zerwaniem łączności, lub uszkodzeniem elektroniki. W każdej z sytuacji awaryjnych wyciągarka przejdzie do trybu łagodnego przerwania holu, lub uruchomi gilotynę.
